Ubezpieczenie kosztów świadczeń medycyny
pracy

Jakub Orlicz

DOI: https://doi.org/10.33995/wu2019.1.4

Abstract

Jednym z największych wyzwań związanych z postępem gospodarczym i społecznym jest zapewnienie ochrony zdrowia. Rozwój nowych technologii i zmiana organizacji oraz warunków wykonywanej
pracy często wiąże się z nowymi, nieznanymi zagrożeniami, które niosą z sobą konieczność odpowiedniej analizy stanu zdrowia pracujących, przy jednoczesnej racjonalizacji kosztów zapewnienia
im bezpieczeństwa w pracy.
Wzrost znaczenia ubezpieczeń w zakresie zarządzania kosztami prowadzenia działalności gospodarczej w najbliższym czasie może sprawić, że przedsiębiorcy coraz częściej będą chcieli transferować ryzyko poniesienia kosztów świadczeń medycyny pracy do zakładów ubezpieczeń. Te bowiem
zapewniają pracodawcom stabilne i przewidywalne koszty oraz gwarantują odpowiednią dostępność
oraz jakość wykonywanych świadczeń zdrowotnych.
Artykuł niniejszy przybliża specyfikę ubezpieczenia medycyny pracy, podnosząc jednocześnie
związane z nim wątpliwości. Autor opisuje znaczenie medycyny pracy i regulacje prawne, które jej dotyczą, skupiając się na obowiązkach pracodawcy oraz ryzyku finansowym, wiążącym się z wynikającą
z przepisów prawa pracy koniecznością zapewnienia pracownikom opieki zdrowotnej. Ponadto prezentuje regulacje prawne i rozwiązania związane z ubezpieczeniem medycyny pracy, których celem jest
ograniczenie ryzyka pracodawcy, oraz wskazuje rolę ubezpieczenia medycyny pracy w zarządzaniu
ryzykiem poniesienia kosztów badań.

 

Słowa kluczowe

ubezpieczenie, medycyna pracy, badania lekarskie pracowników, zarządzanie ryzykiem, ryzyko poniesienia kosztów.

 

Pełna treść artykułu:

PDF

Bibliografia

Adamczyk-Kloczkowska B., Komercyjne ubezpieczenia zdrowotne, [w:] Ubezpieczenia osobowe,
Wierzbicka E. [red.], Wolters Kluwer, Warszawa 2008.
Holly R., Ubezpieczenia w polityce zdrowotnej i systemie ochrony zdrowia, „Polityka Zdrowotna”
2004, nr 2.
Kaczmarek T.T., Ryzyko i zarządzanie ryzykiem. Ujęcie interdyscyplinarne, Difin, Warszawa 2006.
Knight E.H., Risk, uncertainty and profit, Cosimo Classics, New York 2005.
Kodeks pracy. Komentarz, Baran K. [red.], Wolters Kluwer, Warszawa 2018, LEX.
Kowalewski E., Prawo ubezpieczeń gospodarczych, Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz–
Toruń 2006.
Krajewski M., Umowa ubezpieczenia. Art. 805–834. Komentarz, CH Beck, Warszawa 2016.
Łuczak M., Ryzyko i kryzys w zarządzaniu przedsiębiorstwem, Wyższa Szkoła Ekonomiczna,
Warszawa 2003.
Michalski T., Ryzyko w działalności człowieka, [w:] Podstawy ubezpieczeń. Tom 1. Mechanizmy
i funkcje, Monkiewicz J. [red.], Poltext, Warszawa 2000.
Szczepańska M., Ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, Wolters
Kluwer, Warszawa 2013.

Ujednolicenie kontraktowego prawa
reasekuracyjnego w skali międzynarodowej
in statu nascendi – PRICL (Project of Reinsurance
Contract Law)1

Dariusz Fuchs

DOI: https://doi.org/10.33995/wu2019.1.2

Abstract

Celem artykułu jest przedstawienie międzynarodowego projektu o umowie reasekuracji – PRICL. Autor
analizuje specyfikę PRICL jako prawa materialnego właściwego dla kontraktu. Ponadto poddaje rozważaniom sposób wykładni umów reasekuracji w kontekście PRICL, a także znaczenie PRICL dla prawa
kolizyjnego, w tym dla wyboru prawa właściwego dla reasekuracji

 

Słowa kluczowe

kontraktowe prawo reasekuracyjne, projekt kontraktowego prawa reasekuracyjnego,
harmonizacja kontraktowego prawa reasekuracyjnego, prawo kolizyjne.

 

Pełna treść artykułu:

PDF

Bibliografia

Angell J., Interaction of the PRICL with the reinsurance standard clauses, http://www.aida.org.uk/
docs/PPT%20Interaction%20PRICL%20Standard%20%20Reinsurance%20Clauses%20-%20version%20JAH%205.4.2018.pdf
Byczko S., Umowa reasekuracji, [w:] System prawa prywatnego, t. 9, Prawo zobowiązań – umowy
nienazwane, [red.] W.J. Katner, CH Beck, Warszawa 2010,
Ciepła H., [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom 2, [red.] G. Bieniek, LexisNexis, Warszawa 2006
Fuchs D., Dyrektywy III generacji prawa ubezpieczeniowego oraz ich implementacja w wybranych
prawodawstwach państw członkowskich Unii Europejskiej, [w:] Implementacja prawa integracji
europejskiej w krajowych porządkach prawnych, [red.] C. Mik, TNOiK, Toruń 1998
Fuchs D., Restatement of European Insurance Contract Law a koncepcja polskiego kodeksu ubezpieczeń, [w:] O potrzebie polskiego kodeksu ubezpieczeń, [red.] E. Kowalewski, TNOiK, Toruń 2009
Fuchs D., Insurance Restatement jako europejski instrument opcjonalny służący regulacji umowy
ubezpieczenia, „Rozprawy Ubezpieczeniowe” 2010, nr 9(2)
Fuchs D., Właściwość sądu…, s. 53–54; M. Kropka, Kolizyjnoprawna regulacja umowy ubezpieczenia w rozporządzeniu Rzym I, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2010
Fuchs D., Właściwość sądu…, s. 53–54; M. Kropka, Kolizyjnoprawna regulacja umowy ubezpieczenia w rozporządzeniu Rzym I, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2010
Fuchs D., Prawo prywatne międzynarodowe. Materiały dla aplikantów komorniczych Izby Komorniczej
w Warszawie, Warszawa maj 2017, maszynopis powielony
Fuchs D., Komentarz do art. 820 k.c., [w:] Kontrakty na rynku ubezpieczeń gospodarczych.
Komentarz do przepisów i wzorców umownych, [red.] D. Fuchs, K. Malinowska, D. Maśniak,
Wolters Kluwer, Warszawa 2019 (w druku)
Heiss H., From Contract Certainty to Legal Certainty for Reinsurance Transactions. The Principles
of Reinsurance Contract Law ( PRICL), Scandinavian Studies in Law, vo. 64 (2018)
Heiss H., William O., The Principles of Reinsurance Contract Law (PRICL), [w:] O dobre prawo dla
ubezpieczeń. Księga Jubileuszowa Profesora Eugeniusza Kowalewskiego, [red] E. Bagińska,
W.W. Mogilski, M. Wałachowska, Toruń 2019
Heiss H., Principles of Reinsurance Contract Law (PRICL) https://eventos.cnseg.org.br/media/
uploaded_files/palestra/c38324e2aed9400fae604422ebe8a2c9.pdf
Lowry J., Rawlings P., Merkin R., Insurance Law, Hart Publishing, Oxford 2011,
Łopuski J., Umowa ubezpieczeniowa a umowa reasekuracji w orzecznictwie Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości, [w:] Ubezpieczenia w gospodarce rynkowej. Część 4, [red.] T. Sangowski,
Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz–Poznań 2002
Palińska K., Płocha K., Umowa reasekuracji – charakter prawny i podatkowe aspekty przeniesienia ryzyka ubezpieczeniowego, [w:] Ubezpieczenia dla biznesu, [red.] M. Szczepańska,
Wydawnictwo WPiA Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2013
Principles of European Insurance Contract Law, [ed.] J. Basedow, J. Birds, M. Clarke, H. Cousy,
H. Heiss, L. Loacker, Sellier European Law Publishers GmbH, Köln 2016
Taylor R., Taylor D., Contract law. Directions, Oxford University Press, Oxford 2007
Wandt.W., Gal J., Solvency II is unexpected. Indirect regulation of the Reinsurance Contract, http://
www.icir.de/fileadmin/Documents/Policy_Platform/180426_ICIR_JB_PP_Solvency_II_Unexpected.pdf

Podstawy odpowiedzialności cywilnej
krajowych organów nadzoru finansowego
w świetle doświadczeń zagranicznych

Ewa Bagińska

DOI: https://doi.org/10.33995/wu2019.1.1

Abstract

Wartykule dokonano analizy podstaw prawnych roszczeń osób fizycznych i instytucji finansowych wobec władz publicznych o zapłatę odszkodowania pieniężnego za brak nadzoru nad rynkiem finansowym.
Na podstawie badań orzecznictwa i ustawodawstwa zagranicznego podjęto próbę ustalenia wspólnych
tendencji rozwojowych w krajach europejskich. Analiza koncentruje się wokół czynu niedozwolonego
organów nadzoru finansowego oraz analizuje inne przesłanki roszczenia odszkodowawczego, które
stanowią ograniczenia odpowiedzialności. Na tym tle porównawczym przedstawiono teoretyczne podstawy odpowiedzialności Urzędu Komisji Nadzoru. W podsumowaniu zaprezentowano argumentację
za odpowiedzialnością i przeciw odpowiedzialności organów nadzoru finansowego.

 

Słowa kluczowe

odpowiedzialność deliktowa organów nadzoru finansowego, naruszenie obowiązku
nadzoru rynku finansowego i jego instytucji, odszkodowanie.

 

Pełna treść artykułu:

PDF

Bibliografia

Amato C., Perfumi Ch., Financial investors as consumers and their protection: Recent Italian legislation from a European perspective, „Opinio Juris” 2010, nr 2, Paper no 3, 1–23.
Bagińska E., Liability in Tort of Financial Supervisory Authorities – a comparative analysis, „Studia
Iuridica Toruniensia” 2018 [w druku].
Bagińska E., Odpowiedzialność odszkodowawcza za wykonywanie władzy publicznej, CH Beck,
Warszawa 2006.
Baretić M., Croatia, [w:] European Tort Law 2015, Karner E., Steininger B.C. [ed.], Springer, Berlin–
New York 2016.
Bargelli E., Italy, [w:] European Tort Law 2011, Oliphant K., Steininger B.C. [ed.], Springer, Berlin–
New York 2012.
Bączyk M., Zarys prawa bankowego. Część I. Prawo systemu bankowego, TNOiK, Toruń 2000.
Dijkstra R.J., Is limiting financial supervisory liability a way to prevent defensive conduct? The
outcome of a European survey, „European Journal of Law and Economics” 2017, nr 43.
Dijkstra R.J., Liability of Financial Supervisory Authorities in the European Union, „Journal of
European Tort Law” 2012, nr 3.
Emaus J.M., Keirse A.L.M., The Netherlands, [w:] European Tort Law 2012, Oliphant K., Steininger
B.C. [ed.], Springer, Berlin–New York 2013.
Emaus J.M., Keirse A.L.M., The Netherlands, [w:] European Tort Law 2014, Karner E., Steininger
B.C. [ed.], Springer, Berlin–New York 2015.
Faure M.G., Hartlief T., The Netherlands, [w:] European Tort Law 2007, Karner E., Steininger B.C.
[ed.], Springer, Wien–New York 2008.
Jaśkowska M., Związanie administracji publicznej prawem, Księga Pamiątkowa prof. Eugeniusza
Ochendowskiego, TNOiK, Toruń 1999.
Karner E., Tort Law and the Financial Crisis: Basic Questions, „Journal of European Tort Law” 2013, nr 4.
Komentarz do ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym, [w:] Prawo rynku kapitałowego.
Komentarz, Wierzbowski M., Sobolewski L., Wajda P. [red.], CH Beck, Warszawa 2018, Legalis.
Kowalewski E., Ziemiak M., Przesłanki wpisu na listę ostrzeżeń publicznych KNF w kontekście
działalności ubezpieczeniowej, „Studia Iuridica Toruniensia” 2017, t. XXI.
Kowalewski E., Ziemiak M.P., Wytyczne KNF – aspekty prawno-konstytucyjne oraz wpływ na konkurencyjność w branży usług ubezpieczeniowych, [w:] Konkurencja i konkurencyjność na rynku
ubezpieczeniowym, Serwach M. [red.], Fundacja Instytut Zarządzania Ryzykiem Społecznym,
Warszawa 2015.
Lewaszkiewicz-Petrykowska B., Wina jako podstawa odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych, „Studia Prawno-Ekonomiczne” 1969, nr 2.
Loser P., Switzerland, [w:] European Tort Law 2013, Karner E., Steininger B.C. [ed.], Springer,
Berlin–New York 2014.
Martin-Casals M., Ribot J., The liability of public authorities in Spain, [w:] The Liability of Public
Authorities in Comparative Perspective, Oliphant K. [ed.], Intersentia, Cambridge–Antwerp–
Portland 2016.
Michór A., Komisja nadzoru finansowego jako gwarant stabilności systemu finansowego w Polsce,
„Prawo Mediów Elektronicznych” 2010, nr 1.
Navarretta E., Bargelli E., Italy, [w:] European Tort Law 2001, Koziol H., Steininger B.C. [ed.], Springer,
Wien–New York 2002.
Nesterowicz M., [w:] Kodeks cywilny z komentarzem. Tom 1, [red.] Winiarz J., Wydawnictwo
Prawnicze, Warszawa 1988.
Nolan D., The Liability of Financial Supervisory Authorities, „Journal of European Tort Law” 2013, nr 4.
Oliphant K., The liability of public authorities in comparative perspective, [w:] The Liability of Public
Authorities in Comparative Perspective, Oliphant K. [ed.], Intersentia, Cambridge–Antwerp–
Portland 2016.
Oliver D., Common values and the Public-Private Divide, Butterworths, London–Edinburgh–Dublin
1999.
Papier H.J., [w:] Münchener Kommentar, Schuldrecht, Besonderer Teil, CH Beck, München 1997.
Romanowski M., Weber Elżanowska A.-M., Kilka refleksji na temat kompetencji Komisji Nadzoru
Finansowego do wydania Zasad ładu korporacyjnego dla instytucji nadzorowanych, „Wiadomości
Ubezpieczeniowe” 2016, nr 3.
Selelionyte-Drukteiniene S., Saltinyte L., Lithuania, [w:] Karner E., Steininger B.C. [ed.], European
Tort Law 2015, Springer, Wien–New York 2016.
Steininger B.C., Austria, [w:] European Tort Law 2003, Koziol H., Steininger B.C. [ed.], Springer,
Wien–New York 2004.
Steininger B.C., Austria, [w:] European Tort Law 2008, Koziol H., Steininger B.C. [ed.], Springer,
Wien–New York 2009.
Wajda P., Rekomendacje Komisji Nadzoru Finansowego dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, „Wiadomości Ubezpieczeniowe” 2016, nr 3.

Zapraszamy do zapoznania się z raportem Polskiej Izby Ubezpieczeń, opisującym rynek bancassurance w Polsce po III kw. 2018 r. Składka pozyskana w kanale bancassurance w Dziale I wyniosła 4,5 mld zł, natomiast w Dziale II 1,4 mld zł.

Raport

Po trzech kwartałach 2018 r., ubezpieczyciele wypłacili poszkodowanym i klientom prawie 31 mld zł. Najwięcej odszkodowań oraz zlikwidowanych szkód dotyczyło tradycyjnie ubezpieczeń komunikacyjnych.

Najważniejsze dane o rynku ubezpieczeń po III kw. 2018 r.

Rynek komunikacyjny

Najważniejsze liczby:

– Cały rok 2018 r. to wyhamowywanie wzrostu składki w ubezpieczeniach obowiązkowych OC ppm. W tej chwili nie toczą się prace nad regulacjami, które mogłyby w sposób nagły zwiększyć koszty odszkodowań i świadczeń. To z kolei zmniejsza prawdopodobieństwo nagłego wzrostu cen – mówi Grzegorz Prądzyński, prezes zarządu Polskiej Izby Ubezpieczeń.

Rynek majątkowy (Dział II bez ubezpieczeń komunikacyjnych)

Najważniejsze liczby:

– Raport PIU pt. „Klimat ryzyka. Jak prewencja i ubezpieczenia mogą ograniczyć wpływ katastrof naturalnych na otoczenie?” pokazuje wyraźnie, że kolejne lata to coraz częstsze występowanie gwałtownych zjawisk pogodowych. Bez dobrej polityki zarządzania ryzykiem, musimy liczyć się niestety także z coraz większymi szkodami z tego tytułu – wyjaśnia Andrzej Maciążek, wiceprezes zarządu PIU.

Rynek życiowy
Najważniejsze liczby:

– Znamy już kształt ustawy o Pracowniczych Planach Kapitałowych. Cele PPK będą realizowane z udziałem ubezpieczycieli. Część zakładów ubezpieczeń zdecyduje się na oferowanie PPK, część natomiast na pośredniczenie w oferowaniu planów, stworzonych w ramach grupy kapitałowej – mówi J. Grzegorz Prądzyński.

Wyniki finansowe ubezpieczycieli

Wynik techniczny ubezpieczeń na życie wyniósł 2,4 mld zł i był niższy niż rok wcześniej o 0,5 proc. Wynik techniczny ubezpieczycieli majątkowych wyniósł 2,4 mld zł i był o 57 proc. wyższy niż rok wcześniej. Należny od polskich ubezpieczycieli podatek dochodowy na koniec III kw. 2018 r. wyniósł 1 mld zł, a podatek od aktywów – ok. 540 mln zł.

Tabela z wynikami

Ponad 16 mld zł – tyle kosztowałaby Polskę powódź z 2010 r., gdyby zdarzyła się w roku 2018. Uderzając z taką samą siłą jak osiem lat temu, żywioł spowodowałby straty większe aż o 21 proc. Jeśli Polska nie wdroży spójnej polityki zarządzania ryzykiem, większe straty spowodowane zjawiskami pogodowymi staną się realne – alarmuje Polska Izba Ubezpieczeń w najnowszym raporcie „Klimat ryzyka. Jak prewencja i ubezpieczenia mogą ograniczyć wpływ katastrof naturalnych na otoczenie?”, przygotowanym wraz z firmą doradczą Deloitte. Honorowy patronat nad raportem objęło Ministerstwo Środowiska.

POBIERZ RAPORT
ENGLISH VERSION

– Nasz klimat się zmienia. Nasilają się ekstremalne zjawiska pogodowe. Jednocześnie rozwijamy się w dość szybkim tempie. Rozwój gospodarczy i cywilizacyjny sprawia, że koszt ewentualnych katastrof pogodowych będzie coraz większy – mówi Jan Grzegorz Prądzyński, prezes zarządu PIU. – Można tego uniknąć, dlatego chcemy zwrócić uwagę na konieczność konkretnych działań, które mogą w znacznym stopniu zminimalizować negatywne skutki katastrof – dodaje.

Z raportu PIU i Deloitte wynika, że w Polsce najbardziej narażone na katastrofy naturalne i ich koszty społeczno-ekonomiczne są Warszawa, Trójmiasto i Kraków. To skutek przede wszystkim największego zaludnienia oraz ilości środków trwałych w dużych miastach. Wysoką pozycję zajmują również Wrocław, Poznań, Łódź i Katowice. Zgodnie z symulacjami przeprowadzonymi przez PIU i Deloitte, hipotetyczna powódź w 2018 r., mająca siłę powodzi z 2010 r., naraziłaby nas na stratę 16,2 mld zł, wliczając w to majątek prywatny i publiczny, w tym inwestycje firm, samorządów i budżetu centralnego. Największe straty poniosłoby województwo małopolskie i podkarpackie.

Realne zagrożenie blackoutem

Zmiany klimatyczne związane są też z coraz większym poborem energii. Coraz gorętsze i bardziej suche lata w Polsce powodują m.in. większe zapotrzebowanie energetyczne, chociażby z powodu używania klimatyzacji. Intensywność zjawisk ekstremalnych (burze, gwałtowne wiatry), to zagrożenie dla infrastruktury przesyłowej. Rośnie tym samym ryzyko z wystąpienia tzw. blackoutu, czyli niekontrolowanej przerwy w dostawie energii elektrycznej dla znacznego obszaru kraju. – W raporcie szacujemy, że gdyby wskutek pogody lub zmasowanego cyberataku, doszło dziś do trwającego 8 godzin przerwania dostaw prądu, to koszty awarii na terenie całej Polski sięgnęłyby 2,6 mld zł – mówi Jan Grzegorz Prądzyński.

Świat ma pomysł na zarządzanie ryzykiem

W 2015 r. państwa członkowskie ONZ zawarły w Sendai międzynarodowe porozumienie, przypisujące administracjom rządowym główną rolę w zarządzaniu ryzykiem katastrof, przy jednoczesnej odpowiedzialności innych podmiotów – m.in. samorządów lokalnych oraz sektora prywatnego.
– Zarządzanie ryzykiem oznacza m.in. inwestycje. Obniżają one prawdopodobieństwo występowania szkód lub ich wartość, co jest widoczne przede wszystkim w przypadku energetyki. Rozwój infrastruktury czy też zróżnicowanie źródeł energii w znacznym stopniu pozytywnie wpłynęłoby na zarządzanie ryzykiem w kontekście bezpieczeństwa energetycznego – komentuje Irena Pichola, partner, lider zespołu energii, zrównoważonego rozwoju i analiz ekonomicznych w Deloitte.

Zadania dla Polski

Powtarzające się z coraz większą częstotliwością katastrofy naturalne wymuszają zorganizowanie na nowo procesów służących ograniczeniu ryzyka. Można to osiągnąć dzięki odpowiedniej edukacji, działaniom prewencyjnym i adaptacyjnym, jak i transferowi ryzyka, który umożliwiają ubezpieczyciele. Jednocześnie należy pamiętać, że bezpieczeństwo i stabilizację w przypadku katastrof związanych z pogodą, mogą zapewnić jedynie zintegrowane działania organów państwowych, społeczeństwa i sektora ubezpieczeń. – Ubezpieczenia są elementem zarządzania kryzysowego, ale nie mogą go zastępować. Najważniejsza jest prewencja, zbieranie danych i ich analiza – komentuje Jan Grzegorz Prądzyński.

Raport: „Klimat ryzyka. Jak prewencja i ubezpieczenia mogą ograniczyć wpływ katastrof naturalnych na otoczenie?”
Kluczowe liczby z raportu

 

Już ponad 2,4 mln osób posiada dodatkowe ubezpieczenie zdrowotne. Liczba ubezpieczonych wzrosła w ciągu roku aż o 20 proc. – wynika z danych Polskiej Izby Ubezpieczeń (PIU). Liczba ta prawdopodobnie będzie dalej rosła, a zakres polis będziesz coraz szerszy.

Pracodawcy chcą zdrowszych pracowników

W ciągu pierwszych trzech kwartałów wydaliśmy na dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne 586 mln zł. To prawie 19 proc. więcej niż rok wcześniej. – Z danych wynika, że poziom składki w ubezpieczeniach grupowych rośnie niewiele szybciej niż liczba ubezpieczonych. Pokazuje to wyraźnie, że pracodawcy chcą zapewnić swoim pracownikom szerszy dostęp do świadczeń medycznych, stąd też rośnie popularność szerszych pakietów. Podyktowane jest to z jednej strony kwestiami medycznymi, z drugiej strony walką o pracownika – wyjaśnia Dorota M. Fal, doradca zarządu Polskiej Izby Ubezpieczeń. – Pracodawcy dążą także do ograniczenia absencji chorobowych swoich pracowników, które stanowią realny koszt dla firm. ZUS podał, że w 2017 r. przedsiębiorcy wydali z własnej kieszeni 6,3 mld zł, finansując pierwszy miesiąc zwolnienia lekarskiego swoich pracowników – dodaje.

Prawie dwa lata oczekiwania

Z najnowszych danych CBOS wynika, że aż 60 proc. Polaków źle ocenia funkcjonowanie NFZ. Najgorzej oceniają go osoby dobrze wykształcone. Z przygotowanego przez Fundację Watch Health Care, Warsaw Enterprise Institute oraz firmę MAHTA raportu wynika, że aby dostać się do specjalisty Polacy muszą poczekać w kolejce średnio ok. 3 miesiące, a na pojedyncze świadczenie gwarantowane, prawie 4 miesiące. To 2 tygodnie dłużej, niż w ubiegłym roku. Najgorzej wygląda sytuacja w przypadku dostępu do endokrynologa, gdzie średni czas oczekiwania to nawet 23 miesiące.

Zakłady ubezpieczeń coraz lepiej radzą sobie z wykrywaniem przestępczości ubezpieczeniowej. W 2017 r. wykryto ponad 11 tys. przypadków wyłudzeń odszkodowań i świadczeń na kwotę ponad 225 mln zł. Zdecydowaną większość przypadków udaje się wykryć już na etapie usiłowania popełnienia przestępstwa. Większość przestępstw (na sumę ponad 195 mln zł) dotyczy ubezpieczeń majątkowych.

Przeciętna wartość wyłudzenia w ubezpieczeniach na życie to ok. 20 tys. zł. Najczęstsze przestępstwa związane są z wyłudzeniem świadczenia za śmierć ubezpieczonego. W 2017 r. często wykrywano także przestępstwa związane z poważnymi zachorowaniami i leczeniem szpitalnym.

Z kolei w ubezpieczeniach majątkowych średnia wartość wyłudzenia to ok. 19 tys. zł. Najczęściej przestępstwa dotyczą ubezpieczeń komunikacyjnych. W 2017 r. z OC i AC udaremniono wyłudzenia na kwotę ponad 138 mln zł.

Szczegółowe informacje dostępne są w raporcie PIU

Ponad 80 proc. ubezpieczycieli uważa, że przyszłość na rynku należy do tych organizacji, które zainwestują w innowacje i cyfryzację – wynika z raportu „Cyfryzacja sektora ubezpieczeń w Polsce”, przygotowanego przez Accenture dla PIU. Już teraz firmy rozpoczęły prace nad wdrażaniem technologii smart home oraz smart city, pozwalających m.in. na preferencyjną wycenę składek oraz lepsze dostosowanie ofert do potrzeb klienta.

Cyfryzacja – strategie polskich ubezpieczycieli

Podobnie jak za granicą, polscy ubezpieczyciele koncentrują swoją cyfryzację na relacjach z klientem oraz wewnętrznych procesach – wynika z raportu przygotowanego przez Accenture. Na podstawie badania przeprowadzonego na zlecenie PIU, wyodrębniono trzy typy firm działających na polskim rynku ubezpieczeń, uwzględniając między innymi ich podejście do cyfryzacji, innowacji, doświadczeń klienta oraz wdrażania nowych technologii w różnych obszarach biznesowych.
Pierwsza grupa to tzw. pragmatyczni tradycjonaliści, skupiający się na istniejących kanałach i rozwiązaniach. Mimo to interesują się oni nowymi trendami, aby w razie konieczności sprawnie dostosować się do zmian rynkowych. Ich zdaniem, rolą nowych technologii jest odciążenie agentów oraz usprawnienie ich pracy. Zaoszczędzony czas pośrednicy mogliby przeznaczyć na budowanie relacji z klientami oraz na zwiększanie sprzedaży. Pozwoliłoby to ograniczyć koszty operacyjne, a tym samym zwiększyć konkurencyjność firm.
Z kolei druga grupa, tzw. cyfrowi wyznawcy, stale analizuje zmieniające się potrzeby klientów oraz nowe technologie. Często sami wyznaczają trendy, wdrażając innowacyjne rozwiązania we wszystkich obszarach, nawet tam, gdzie trudno jest wskazać oczywiste korzyści finansowe w krótkim okresie. Inwestują w multikanałowość, sztuczną inteligencję i analitykę.
Ostatnia grupa to tzw. zdywersyfikowani partnerzy, którzy stosują cyfrowe inicjatywy na mniejszą skalę, czasem obok podstawowej działalności. Ich celem nadrzędnym jest zdobycie wiedzy i doświadczeń, a także przygotowanie się do budowy lub udziału w ekosystemach z innymi cyfrowymi graczami. Skupiają się głównie na współpracy ze swoimi partnerami biznesowymi, budując interfejsy dostosowane do ich systemów. – Polskie zakłady ubezpieczeń inteligentnie podchodzą do cyfryzacji. Inwestują więc nie we wszystkie nowinki technologiczne, a w te inicjatywy i innowacyjne pomysły, które mają uzasadnienie w ich strategii biznesowej i celach na najbliższe lata. W swoich staraniach napotykają na coraz większe trudności w pozyskiwaniu pracowników posiadających cyfrowe kompetencje. W efekcie zastosowanie takich cyfrowych technologii jak sztuczna inteligencja, chmura obliczeniowa czy zaawansowana analityka jest mniej powszechne niż u badanych ubezpieczycieli za granicą – powiedział Łukasz Marczyk, dyrektor praktyki ubezpieczeniowej Accenture w Polsce.

POBIERZ RAPORT

Ważne trendy – smart home i smart city

 – Ubezpieczyciele od lat śledzą zamiany technologiczne i stopniowo wdrażają je w swoich firmach. Przejawiają się one z jednej strony w nowych produktach, jak ubezpieczenia cybernetyczne, ale również w narzędziach pozwalających na lepszą ocenę ryzyka oraz wycenę składki, czyli np. rozwiązaniach telematycznych, czyli elektronicznych czujnikach dostarczających na bieżąco informacje istotne dla przedmiotu ubezpieczenia. To jeden z ważniejszych trendów cyfryzacji ubezpieczeń. Już teraz we Włoszech 17 proc. polis komunikacyjnych wykorzystuje technologie telematyczne. Przewidujemy, że trend ten będzie się rozwijał w innych krajach europejskich. Niektóre firmy ubezpieczeniowe wprowadzają tego typu rozwiązania także w Polsce – wyjaśnia Mariusz Kuna z Polskiej Izby Ubezpieczeń, i dodaje – Korzyści płynące z nowych technologii to m.in. obniżenie szkodowości, dostęp do danych umożliwiających lepsze szacowanie ryzyka, czy też lokalizację klientów. Wyzwaniem, z którym mierzą się firmy na polskim rynku przy wdrażaniu telematyki, jest przede wszystkim wysoki koszt instalacji urządzeń telematycznych w porównaniu do składki OC ppm.
Telematyka to jeden z przykładów realizacji idei smart city i smart home. Zakłada ona oczujnikowanie przedmiotów ubezpieczenia, samochodów, mieszkań w taki sposób, by ubezpieczyciel na bieżąco mógł monitorować ważne z punktu widzenia bezpieczeństwa i zarządzania ryzykiem parametry elementów stanowiących przedmiot ubezpieczenia (mieszkania, infrastruktury, pojazdów). Przykładowo w mieszkaniach mierzy się wilgotność i temperaturę powietrza. W razie gwałtownych zmian w wynikach pomiarów, można szybko w sposób w odpowiedni zareagować, np. wysłać pomoc w sytuacji wykrycia zalania lub pożaru.
Kolejną innowacją są ubezpieczenia od cyberryzyk, mające na celu zabezpieczenie użytkowników internetu, przedsiębiorstw i instytucji przed wirusami komputerowymi, atakami hakerskimi czy nieuczciwymi działaniami pracowników. Wielu ubezpieczycieli analizuje możliwość wprowadzenia tego rodzaju produktów w najbliższych latach. Biorąc pod uwagę stopień innowacyjności oferty produktowej, większość polskich ubezpieczycieli nie poszukuje na siłę nowinek technicznych czy nowych typów produktów. Z ich perspektywy kluczowe znaczenie ma usprawnianie oraz upraszczanie aktualnie posiadanej oferty.

Wzrost satysfakcji klientów dzięki samoobsłudze

W kolejnych latach coraz więcej ubezpieczycieli będzie dążyło do osiągnięcia pełnego lub częściowego ograniczenia dokumentacji papierowej. Dzięki rozwojowi technologii, klienci zyskają m.in. szerszą możliwość samodzielnego zgłaszania szkód. Stanie się to dzięki m.in. formularzom online do zgłaszania roszczeń, portalom samoobsługowym oraz aplikacjom mobilnym (np. mobilnej aplikacji do oględzin czy wysyłanie powiadomień „push” z informacją o statusie szkody). Takie rozwiązania wprowadziła już w Szwajcarii Zurich Insurance Group, dzięki czemu skróciła proces likwidacji szkód z 52 min. do zaledwie 5 sek. To pozwoliło natomiast zaoszczędzić ok. 40 tys. roboczogodzin w ciągu roku.

Najważniejsze wyzwania

Polskie firmy są zgodne co do rosnącego znaczenia danych w ich organizacjach. Istotnym kierunkiem rozwoju jest pozyskiwanie ich z nowych wiarygodnych źródeł. Jednym ze sposobów na zdobywanie wartościowych informacji jest wykorzystanie publicznych zbiorów danych. Aby zarządzanie danymi odbywało się w odpowiedni sposób, powinny być też wdrażane zaawansowane rozwiązania analityczne, mające zastosowanie także w innych obszarach biznesowych np. przy szacowaniu ryzyka. Na razie zaawansowany poziom w wykorzystaniu danych i analityki osiągnęło tylko kilka polskich firm.

O badaniu
Głównym celem badania, przeprowadzonego przez Accenture, jest przedstawienie najważniejszych trendów dotyczących poziomu cyfryzacji polskiego rynku ubezpieczeniowego oraz wskazanie barier mogących przeszkodzić w dalszej transformacji cyfrowej sektora. Wnioski oparto na przeprowadzonym badaniu jakościowym, które miało formę dyskusji w grupach fokusowych, moderowanych przez ekspertów Accenture. Do uczestnictwa w sesjach dyskusyjnych zaproszone zostały osoby zarządzające wszystkimi obszarami działalności zakładu ubezpieczeń, pełniące w organizacjach role decyzyjne. W badaniu wykorzystano mechanizm dzielący aspekty związane z cyfryzacją na części Go Digital oraz Be Digital, które odnoszą się odpowiednio do cyfryzacji doświadczeń klienta oraz cyfryzacji operacji wewnątrz organizacji. W trakcie dyskusji przebadanych zostało 13 ubezpieczycieli, co stanowi 73% pokrycia rynku w ubezpieczeniach życiowych i 65% w ubezpieczeniach majątkowych.

Zapraszamy do zapoznania się z raportem Polskiej Izby Ubezpieczeń, opisującym rynek bancassurance w Polsce po II kw. 2018 r. Składka pozyskana w kanale bancassurance w Dziale I wyniosła 3,2 mld zł, natomiast w Dziale II prawie 1 mld zł.

Raport